Abitudini speciali
20-12-2014
Jaren geleden vierde ik Natale - Kerst - en Capodanno - Oud & Nieuw - bij mijn famiglia particolare in Zuid-Italië.
Het zuiden van Italië wordt regelmatig opgeschrikt door keiharde knallen en dan bedoel ik niet die uit uitlaten, maar uit andere loopjes. In de maand december komen daar naarmate de jaarwisseling nadert petardi - rotjes - bij, liefst van het wat zwaardere soort. Eigenlijk hoor je in die periode de hele dag geknal.
Het leukste is natuurlijk om in die periode tijdens de feestelijke kerkdiensten die zeer druk bezocht worden rotjes naar binnen te gooien die dan zo lekker het middenpad op rollen. Dit tot zeer grote ergernis van de oude vrouwtjes, tot nog grotere ergernis van de priester, tot geginnegap van de mannen en hilariteit van de jongeren. Oh ja, ik vergeet bijna het gehuil van de kleine kinderen. Kortom iedereen zit weer rechtop in de bank of staat weer rechtop achter in de kerk.
Rondom Kerst is het gebruikelijk cadeaus mee te nemen als je bij elkaar op bezoek gaat. Het is sowieso gebruikelijk om voor de gastvrouw en gastheer iets mee te nemen als je voor het diner bent uitgenodigd, maar rondom Kerst ook als je even langskomt om persoonlijk je kerstwensen over te brengen.
Mijn zia - tante - kreeg erg veel bezoek en dus erg veel cadeaus op de meest mooie manieren verpakt. Zia bedankte voor het cadeau en nam het aan zonder het uit te pakken. Eerst dacht ik nog dat ze het onbeleefd vond om al in het bijzijn van het bezoek het cadeau uit te pakken, maar tot mijn stomme verbazing ging het cadeau onuitgepakt het dressoir in. In die 3 weken dat ik er was groeide de stapel cadeaus gestaag en niet één keer pakte mijn zia een cadeau uit. Nee, mijn zia deed aan recyclen zonder dat ze wist wat ze recyclede. Ongelooflijk! Als zij zelf bij iemand op bezoek ging, pakte ze een willekeurig cadeau uit de kast en dus zonder dat ze wist wat ze gaf, kreeg een aan haar gegeven cadeau een nieuwe eigenaresse. Op mijn vraag of ze niet bang was dat ze iemand haar eigen cadeau teruggaf, zei ze dat ze zich nog wel ongeveer kon herinneren wie wat had gegeven ...
Als het Capodanno is, ga ik om middernacht met mijn vader en neef het dakterras op. Niet om vuurwerk af te steken, maar om te schieten met het pistool van mijn oom. Echt waar! Twee schoten los ik in de lucht, de donkere nacht in. Behoorlijk apart, maar her en der in Italië toch wel een ingeburgerde gewoonte waar ook geboefte af en toe dankbaar gebruikt van maakt. Daarna kijk ik toe hoe mijn vader en mijn neef zich vermaken door, met mandarijnen die van de bomen gevallen waren, jongeren op het kerkplein te bekogelen. Ook wel apart ...
Als we weer naar binnen gaan is het 20 minuten Nieuwjaarsdag. Voor mij niet gezellig met jongelui of familie de straat op om elkaar het beste toe te wensen voor het nieuwe jaar. Nee, wij gaan a letto - naar bed. En dus lig ik naar het plafond te staren als om 00:30 de telefoon begint te rinkelen. Mijn tante die, in tegenstelling tot mijn oom die al om 22:00 uur in bed lag, het had weten vol te houden tot middernacht sloft mopperend de gang door op weg naar de telefoon. Even later roept ze dat het voor mij is. Het is mijn moeder: ‘Gelukkig Nieuwjaaaaar! Is het bij jullie ook zo gezellig?’ ...
Misschien dat ik ooit nog eens Capodanno ga vieren in dat kleine dorp samen met mijn familie en vrienden, maar nu wens ik jullie gewoon vanuit Hilversum
Buon Natale e Felice Anno Nuovo.
