Taaltrainingen Italiaans, Vertalingen & Tolkopdrachten
inloggen online leeromgeving
Home > blog > Forza Azzurri

Forza Azzurri

28-06-2016

Voor andere mensen is het altijd een soort van dingetje geweest.
Inmiddels weten de meesten het wel: tijdens EK- en WK-wedstrijden ben ik voor Gli Azzurri. ‘Ja, maar je bent toch half Nederlands?’ Ja, dat klopt. ‘Ja, maar je woont toch gewoon in Nederland?’ Ja, dat klopt ook. ‘Nou dan!’ ‘Eeeeeh, nou wat dan?’ ‘Dan hoor je toch voor het Nederlandse elftal te zijn?’ ‘Ooooh, echt? Eeeeeeh, ja, nou dat ben ik dus niet. Forza Azzurri!

Mijn eerste bewuste voetbalherinnering gaat terug naar 1982, naar die poster van Paolo Rossi die een tijdje bij ons aan de muur hing. Mijn vader had hem op het behang geprikt, pal naast de tv. Italië werd in dat jaar wereldkampioen (ze wonnen van West-Duitsland) en Rossi was een voetballer van formaat.

Ondanks het feit dat ik niet voor Oranje ben, vind ik het zeker wel leuk dat ze het EK in 1988 winnen. Het maakt mij die zomer in Italië namelijk zeer populair.
Nu ik daaraan denk, moet ik mijn eerdere mening ietwat bijstellen: spelen beide teams mee in een toernooi dan ben ik voor Gli Azzurri. Doet het Italiaanse elftal niet (meer) mee, maar het Nederlandse wel dan stap ik moeiteloos over naar Oranje. Nou en? Ik heb gewoon een dubbele kans op feest.

De afgelopen jaren kennen meerdere bijzondere momenten.
            In 1990 wordt Italië tijdens het WK derde. Vanaf de kwartfinale kijk ik de wedstrijden bij en met mijn Italiaanse familie in Frankrijk. Oh la la en merde geven wel een andere dimensie aan het geheel.
            In 2000 is het EK molto interessante: Nederland – Italië, de halve finale. Ik ben natuurlijk voor Gli Azzurri, maar als Oranje zou winnen, is dat ook wel ok .... Het is me nogal een wedstrijd. Italië wint na een bloedstollende penaltyreeks. Ik sta dan in een kroeg in Groningen en ben de enige die naar buiten loopt met een grote grijns op mijn gezicht die ik toch maar een beetje probeer te verbergen; de meeste Nederlanders waren niet te pruimen. Op naar de finale tegen de Fransen, oh la la. Ik kijk de finale aan het meer van Annecy en sta daar te midden van veel oude, dikke Fransen als enige de Italianen aan te moedigen. De Fransen vonden het wel amusant en riepen mij tegen het einde van de wedstrijd zelfs sportief congratulations toe. Maar dan scoort Frankrijk in de 90ste minuut: gelijkspel en verlenging. Oh la la, wat was het spannend. En in die verlenging scoren Les Bleus een zogenaamde golden goal. Voordat ik het weet, word ik door een grote, bezwete, dolgelukkige Fransman in zijn armen geklemd. Hij tilt me op en draait een rondje met me en roept: condoléances, condoléances.
            In 2006 volgt een zeer zoete revanche tijdens de finale van het WK, want tijdens de penaltyfase mist de Franse goldengoalscoorder uit 2000 en wint Italië deze kopstoot-van-Zidane-tegen-Materazzi-wedstrijd. Geen Fransen om mij heen dit keer, enkel uitzinnige Italianen in een restaurant in Groningen.
            In 2010 speelt Italië geen rol van betekenis tijdens het WK, maar Nederland des te meer. Vrolijk steun ik Oranje. Het is zelfs zo ‘erg’ dat ik tijdens de laatste wedstrijden, gehuld in een strak oranje shirtje met blauwe leeuw, het Nederlands elftal aanmoedig; in het Italiaans, dat wel. Niet alleen omdat ik op dat moment in Italië ben, maar ook omdat het mijn eerste taal is als het gaat om passievolle momenten :-).

Hoe passievol het EK dit jaar gaat verlopen zal ik moeten afwachten. La Selección is in elk geval naar huis; volgende uitdaging Die Mannschaft, maar siamo pronti alla morte, l’Italia chiamò. Sì!
Forza Azzurri!!

Deel
ItalRosa Hilversum - Taaltrainingen Italiaans, Vertalingen & Tolkopdrachten website maken