La prima volta

05-05-2014

Mijn allereerste lesgeefervaring begint nog tijdens mijn studie. Een docent van mij komt naar me toe en zegt dat ze ‘daar en daar’ een goede docent Italiaans zoeken en ze dacht aan mij. Huh? Aan mij? Hoezo? Ik ben toch geen goede docent, ik ben niet eens docent! Bovendien wist ik één ding zeker: ik ga later NOOIT het onderwijs in. ‘Ik denk wel dat je het kan’, zei ze ...
Nou ja, een studiegerelateerd bijbaantje is natuurlijk nooit weg, dus ik neem contact op met de desbetreffende instelling en krijg de mededeling dat ik een beginners- en een gevorderdenles moet geven aan het voltallige bestuur. Volgens mij werd ik toen al zenuwachtig. Enfin, ik besluit door te zetten en roep de hulp in van mijn huisgenoot die op dat moment zelf stage loopt op een school. Als voorbereiding op haar eerste les speelde ik in mijn eentje een hele klas (lastige) leerlingen en nu kon zij mij mooi feedback geven. Een dergelijke oefening is erg leerzaam, want je ontdekt vrij vlot de zwakke plekken in je lesprogramma.
Eerlijk gezegd kan ik me weinig meer herinneren van de twee proeflessen. Het commentaar nadien herinner ik me echter nog heel goed. Ik kreeg van het bestuur een groot compliment voor de inhoud van de lessen, de opbouw en mijn houding: ik kwam heel professioneel over, zo zelfverzekerd ook, totaal niet zenuwachtig.
Ik niet zenuwachtig? Het zweet stond die avond letterlijk in mijn handen, maar kennelijk beschikte ik over het talent dat vakkundig te verbloemen.
Er bleken tien kandidaten hun kunstje te hebben gedaan en de voorkeur ging uit naar mij en een andere dame. Samen hebben wij toen één seizoen lang alle cursussen verzorgd en ik plakte er zelfs (op verzoek van de instelling) nog een seizoen aan vast, want ik bleek toch wel een soort van talent te hebben ... Jaja, ik was gewoon iets dommer dan de tweede vervangster, want halverwege dat tweede seizoen kom ik eindelijk ook tot de volgende weinig plezierige ontdekking: ik blijk een dame te vervangen die voor 3 maanden naar Italië zou gaan, naar haar fidanzato - verloofde. Ze vindt het daar echter zo leuk dat ze besluit langer te blijven, want ach - zo ontdek ik - ze heeft het met haar werkgever zo weten te regelen dat zij als freelancer voor de helft krijgt doorbetaald. Laat het nou precies hetzelfde bedrag zijn dat ik ook verdien ... Inderdaad ja, ik bleek gewoon twee seizoenen lang de helft te verdienen van het geld dat een docent er normaal verdiende. Ik heb het seizoen afgemaakt, want het betaalde hoe dan ook beter dan een baantje bij AH; bovendien was ik met het bedrag akkoord gegaan en kon ik de studenten natuurlijk niet zomaar in de steek laten. Aan het eind van seizoen twee heb ik gezegd dat ik mij beschikbaar stelde voor seizoen drie mits mijn salaris omhoog zou gaan; ik eiste nog niet eens het dubbele. Ik kon een getuigschrift krijgen, maar dat was dan ook dat!
‘Molto bene’, dacht ik. ‘Arrivederci!’
Heel leerzaam hoor dergelijke Italiaanse praktijken!

 

Deel