Una bella passeggiata
04-03-2014
Ik ben 22 als ik in het najaar stage ga lopen in Turijn. Ik huur een kamer in het appartement waar een moeder met haar dochters woont. Het ligt helemaal aan de andere kant van de stad ten opzichte van mijn werkplek, dus ik moet elke dag met de tram. Op de eerste stagedag echter staakt het personeel - sciopero - en ben ik dus een dag vrij; een mooi moment om de omgeving te gaan verkennen en ik besluit naar een groot park te gaan in de buurt van het appartement.
De eerste indruk is niet echt geweldig: geasfalteerde brede paden bij de ingang en ik zie geen andere wandelaars, maar goed, het is nog vroeg. Ik begin te lopen en probeer ondertussen niet te verdwalen. Op een gegeven moment merk ik dat er iemand achter mij loopt, een man en hij komt rap dichterbij. Als hij naast me komt lopen, vraagt hij of hij zich aan mij voor mag stellen. Ik doe dan iets wat ik mijn hele leven nog nooit gedaan had, en daarna ook nooit meer gedaan heb, en zeg in het Engels: ‘I don’t speak Italian.’ Laat ik nou net een Italiaan ontmoeten die best goed in zijn Engels zit en daar kom je dus niet makkelijk van af. Deze meneer vindt het heel interessant om in het Engels te converseren en loopt ongevraagd met me mee. Terwijl ik probeer van hem af te komen ontdek ik dat ik ondertussen totaal geen richtinggevoel meer heb en dus niet meer weet hoe ik bij de ingang/uitgang moet komen. Er zit niets anders op dan mijn ongewenste metgezel om hulp te vragen en natuurlijk wil deze meneer met alle plezier mij naar huis begeleiden, maar daar zit ik natuurlijk helemaal niet op te wachten. Gelukkig dringt hij op een gegeven moment niet verder aan als ik toch heel beslist blijf weigeren en vertelt hij me hoe ik bij de uitgang kom.
Eenmaal buiten het park ontdek ik dat ik totaal ergens anders ben dan gehoopt en moet ik op mijn stadsplattegrond kijken hoe ik weer thuiskom. Ondertussen valt me op dat er meerdere automobilisten langzamer gaan rijden, het autoraampje omlaag doen en van alles naar me roepen. Nou ja, siamo in Italia - we zijn in Italië - dus ik kijk er niet zo vreemd van op en loop gewoon verder.
Ik ben toch wel blij als ik weer in mijn kamer ben.
De volgende dag is de staking voorbij en ga ik voor het eerst naar mijn werk. Mijn collega’s heten me welkom, maken een of andere opmerking over de staking en vragen wat ik op mijn vrije dag heb gedaan. Nog terwijl ik met mijn verhaal bezig ben zie ik al opgetrokken wenkbrauwen en monden die open en dicht gaan. Wat blijkt? Op mijn allereerste dag in Turijn had ik een wandeling gemaakt in het Parco della Pellerina. Een park waar eigenlijk niemand een wandeling maakt, tenzij je prostituee of drugsverslaafde bent.......
Wil je gaan wandelen in Turijn kies dan bijvoorbeeld voor het beschaafde Parco del Valentino. Ik heb er sinds mijn blunder heel wat voetstappen liggen.
Deel
