Gaffe linguistiche

15-03-2015

Taalblunders zijn vaak leuk, hilarisch, maar soms ook zeer, zeer gênant.

Een paar jaar geleden heb ik een geweldige ervaring opgedaan met het plukken van olijven in een Zuid-Italiaans dorp. Een groep Nederlanders en Italianen werkte een week lang heel hard om zoveel mogelijk te kunnen oogsten. Een aantal Nederlanders spreekt (enigszins) Italiaans; genoeg om goed te communiceren in elk geval. Op een bepaald  moment hoor ik een Italiaanse vragen aan een Nederlander: ‘Quanti anni hai? – Hoe oud ben je?’ Hij antwoord: ’Ho settantatré anni – ik ben drieënzeventig’. De vrouw kan het eigenlijk niet geloven: ‘Settantatré? Davvero? Com’è possibile? – Drieënzeventig? Echt waar? Hoe is het mogelijk? Onze charmante Nederlander is zeer in zijn nopjes. Ja, hij is toch echt zo oud en ziet er inderdaad goed uit voor zijn leeftijd. Zo vitaal ook. De Italiaanse dame vraagt voor de zekerheid nog een keer of hij haar niet voor de gek houdt, maar dat is niet het geval.
’s Avonds zit ik met diezelfde mensen aan tafel en hoor ik hem zeggen dat zijn Italiaans uitstekend is; hij heeft geen lessen nodig. ‘Jaja’, zeg ik. ‘En er ondertussen heilig in geloven dat je settantatré bent, in plaats van sessantatré – drieënzestig -  en Italiaanse vrouwen voor de gek houden’...

In 2003 doe ik met een groep Nederlanders vrijwilligerswerk in Rome voor de Comunità di Sant’Egedio.  Een van onze taken is voedselpakketten maken. Nederlanders kunnen dat heel efficiënt. In een mum van tijd ontstaat een soort lopende band. Ik sta met Sara bij de afdeling pasta. We pakken spaghetti en penne in. Als we een nieuwe doos nodig hebben, roepen we ‘spaghetti per favore! – spaghetti alstublieft!’ of ‘penne per favore’. Nou ja .... we ... ik vooral. Sara krijgt het nog wel voor elkaar bij spaghetti, maar penne blijkt toch iets lastiger te zijn. Ze roept namelijk vol overtuiging: ‘Pene per favore!’ en begrijpt absoluut niet waarom het zo lang duurt voordat die doos komt. Ze roept nog iets luider: ‘Pe-ne per fa-vo-re!!!’ Dan verschijnt er een Italiaan met een knalrode kop die erg zijn best doet zijn lachen in te houden. Hij geeft haar met een heel vrolijk hoofd de doos  en gaat gauw weer weg. ‘Wat doet die man toch raar’, zegt Sara. Ik zeg: ‘Je moet penne zeggen met dubbel n in plaats van pene. ‘Penne, pene wat maakt dat nou uit’, zegt ze. ‘Oké’, zeg ik, ‘mij best als jij steeds om een doos penis wilt vragen.’

Aan het begin van een les vraag ik vaak of mensen nog nieuwtjes hebben waar ze over willen vertellen. De onregelmatige vormen van het voltooid deelwoord zitten er nog niet helemaal goed in, maar Els heeft al twee keer een cursus in Italië gevolgd en begint vol enthousiasme te vertellen over het voorgaande weekend: ‘Io e Hanneke abbiamo scopato ...’. Ze stopt. Ze ziet aan mijn gezicht dat ze iets niet goed gedaan heeft; ze kijkt acuut ongelukkig. Arme Els, zonder het te willen was ze haar zin begonnen met ons te vertellen dat zij en haar vriendin hadden gen**kt ....
(Maak niet dezelfde fout als Els. Het voltooid deelwoord van scoprire  - ontdekken – is scoperto.)

Taalblunders, je hebt ze in alle soorten en maten.

Deel