Vogliamo te
26-04-2015
Ik kreeg onlangs het verzoek van een dame of ik een stukje wilde schrijven voor een wijnmagazine.
Het begon zo: “Ik wil jou als Italië taalexpert graag uitnodigen om een stukje aan te leveren voor ons digitale wijnmagazine.” Goed gedaan: mij strelen in mijn ego.
Ik kreeg ook direct een drietal tips met betrekking tot de eventuele inhoud, maar gelukkig mocht ik zelf ook nog nadenken, want de tips eindigden met: “Wellicht heb je zelf nog een leuker/beter idee.”
Ik vind schrijven leuk. Ik hou ervan om stukjes 'Italië' te delen, dus dit mailtje prikkelde mij wel. Ik wilde graag weten hoe deze dame bij mij terecht was gekomen en wat voor vergoeding ze in gedachten had. Ik voelde al wel aan welke kant het op zou gaan, maar was benieuwd naar hoe een en ander geformuleerd zou worden. Via via was ze bij mij terecht gekomen …. lekker duidelijk, en nee, “helaas is dit geen betaalde opdracht. Je mag aan dit magazine meewerken en hiervoor krijg je free publicity terug”. Ok, een klusje voor nop. Dat vind ik op zich nog niet zo erg, maar ik wil dan wel weten wat die zogenaamde ‘free publicity’ inhoudt. Ook vraag ik of ze mijn blogs gelezen heeft, zodat ze weet wat mijn stijl is. De publiciteit bestaat uit het vermelden van mijn naam, de website en de toevoeging ‘Italië-expert’ of iets dergelijks en ja, ze vindt mijn “blogposts helemaal geweldig, geschreven met veel humor en gevoel! Ik denk alleen dat deze niet direct passen in het magazine, omdat de focus op wijn ligt”. Ik kan best een stukje schrijven over wijn hoor; het krijgt alleen wel een persoonlijk tintje. Maar dat is toch echt niet de bedoeling, want ik krijg voor de tweede keer tips, dit keer vier en zelfs nog een link naar een ‘inspirerend artikel’, maar gelukkig, ik mag nog steeds zelf nadenken, want “uiteraard ben je vrij om te schrijven wat bij jou en je werk past!” Oh ja, van mij wordt ook nog verwacht dat ik reclame maak voor het magazine: “We vragen dan ook dat jij als deelnemer ook het magazine met een verwijzing deelt via je site of blog.”
Na al deze ‘do’s en don’ts’ mailde ik terug dat ik besloten had niet op haar uitnodiging in te gaan en wenste ik haar en haar collega’s veel succes en plezier toe bij het maken van het magazine.
Er kon geen reactie meer vanaf. Jullie kunnen over een tijdje echter wel een blog over wijn verwachten, want ik kreeg door dit alles wel weer inspiratie :-)
