Firenze

07-10-2015

Firenze is echt mijn stad. Ik heb er gewoond, gestudeerd en kom er nog steeds erg graag, vooral in het najaar.  De laatste keer leverde wel weer bijzondere momenten op.

Personeel in de horeca heeft het niet makkelijk in Firenze met het hele jaar door al die rare toeristen. Maar zonder die toeristen heb je als ober geen of weinig werk, dus een beetje je best doen is toch niet teveel gevraagd?
            De obers bij Fiorino d’Oro aan het statige, 19e eeuwse Piazza della Repubblica maakt het kennelijk niet uit wat voor indruk ze achterlaten. Op de kaart staan drie soorten groene thee met Aziatisch aandoende namen. Als ik aan de ober vraag wat de verschillen zijn, zegt hij: ‘Non bevo il tè – ik drink geen thee’. Als ik hem vraag of iemand anders het verschil misschien weet, brult hij over de hoofden van andere gasten naar een collega: ‘Wat is het verschil tussen ting-tang en ding-dong-dang?’ De derde soort was zeker nog moeilijker te onthouden.  Terwijl ober 2 in een deuk ligt, loopt ober 1 weg en wacht ik nog steeds op antwoord. Ik besluit nog 1 poging te wagen, roep een andere ober en stel dezelfde vraag. ‘Tè è tè – thee is thee’, is zijn antwoord.  Als ik vraag waarom er dan drie soorten op de kaart staan, strikt hij zijn veters en loopt weg.  Ik vervolgens ook. Fiorino d’Oro? Geen goed idee.
            Toch een drankje doen aan de Piazza della Repubblica? Kies dan voor het dakterras van warenhuis La Rinascente. Een heel goed idee: een prachtig uitzicht over de stad, ‘gewone’ groene thee, heel vriendelijk personeel en het klokgelui van Giotto’s Campanile zo ongeveer op oorhoogte.

Trattoria ‘I 13 Gobbi’? Een goed idee, maar bereid je voor op enige chaos. We zitten in een ruimte enigszins afgescheiden van de rest van de trattoria - eethuis: trappetje af – overloopje – trappetje op. Voor ons geen probleem, maar de ober op leeftijd had rond 20:00 uur het zweet al op zijn voorhoofd staan.  Ik bestel mezzo litro di acqua naturale – een halve liter water zonder bubbels en un quarto di rosso – een kwart liter rode wijn.  Die halve liter water ging niet lukken, want die flessen hadden ze niet. ‘Maar ik reken hem niet’, zei de ober toen hij een literfles op tafel zette en vervolgens één wijnglas vol bleef schenken met rode wijn. Toen hij mijn verbaasde gezicht zag, zei hij: ‘Is dit nog geen kwart liter? Beetje erbij dan maar’, ons achterlatend met nog net niet de slappe lach en een heel erg vol glas.
Het eenvoudige pastagerecht dat ik vervolgens bestelde was getransformeerd tot de specialiteit van het huis toen het geserveerd werd, terwijl de saladespecialiteit van het huis juist niet helemaal was wat het had moeten zijn. Maar de ober deed zo zijn best, het eten was heerlijk en de ambiance was goed, dus we hebben het maar zo gelaten. Toen de rekening kwam waren we voorbereid en ja ... u raadt het al ...

Tijdens dit bezoek, logeerden we in het eenvoudige, maar zeer schone Hotel Casa del Lago. Een hotel aan de rand van het centrum waardoor je verzekerd bent van frisse lucht, en met een beetje geluk heb je ook hier een geweldig uitzicht: over de Arno. De man aan de balie was erg aardig en ook erg bijzonder. Qua gezichtsversiering gaf hij de voorkeur aan één puntige bakkebaard tot aan zijn mondhoek omdat hij, zo zei hij toen we hem er de laatste dag van ons verblijf naar vroegen, lid was van de ‘asymmetrische club’ .... spannend hoor ...

Firenze is echt mijn stad. Ik ben benieuwd naar mijn volgende avonturen.

Ps. Voor panini terribilmente buoni ga je naar Dal Barone in Borgo San Lorenzo 30.

Deel