Blog van Rosanna Colicchia - familiebezoek

22-10-2018

Eind juni stapte ik op het vliegtuig voor een weekje Calabria. Voor het eerst in 24 jaar zou ik naar het geboortedorp van mijn vader gaan, waar nog steeds een groot deel van de familie woont. Ik had er veel zin in en was vooral benieuwd hoe het zou zijn om iedereen weer te zien.
24 jaar is een lange tijd en dat merk je bijvoorbeeld als je op het vliegveld enthousiast op je cugino - neef afloopt, denkend: ‘Zo, jij ziet er goed uit’, maar op het laatste moment afbuigt, omdat je ontdekt dat hij er toch wel anders uitziet dan op de foto.
Dit soort vergissingen kun je bij aangetrouwde familie en achterneven en -nichten die je nog nooit gezien hebt niet maken, dus bij 9 familieleden zat ik veilig.
De avond van aankomst beland ik gelijk in een urendurende processie in een naburig dorp. Aan het begin van de processie staat er ineens een vrouw voor mijn neus en mijn cugino zegt: ‘Rosanna, non la riconosci - herken je haar niet?’. Volgens mij had ik het als actrice ook niet verkeerd gedaan, want ik trek onmiddellijk een verheugd gezicht en spreid mijn armen voor een omhelzing waarbij ik tegelijkertijd mijn hersens afpijnig en snel naar links en rechts kijk op zoek naar aanknopingspunten en zowaar, ik zie een bekend gezicht en dan weet ik het: de vrouw is mijn zia - tante!! Dit alles gebeurt in 1 seconde, dus ook hier kom ik er goed mee weg. Maar hoe lang nog?

Vanwege mijn speurtocht naar mijn bisnonno - overgrootvader, ga ik de volgende ochtend met mijn cugino naar het gemeentehuis waar ik in levende lijve de meneer ontmoet met wie ik vanuit Nederland een paar keer contact heb gehad. Hij wilde mij graag laten zien dat ze hun administratieve zaken goed op orde hadden en toverde mijn gegevens op zijn computer tevoorschijn. Hmmm, ik bleek in Hilversun (klinkt best goed als het Engels zou zijn) te wonen en geen relatie te hebben. ‘Perché non sei sposata - waarom ben je niet getrouwd?’ Haha, lekker direct. Daar houd ik van.
Terwijl we in de geboorteregisters duiken, want daar was ik tenslotte voor gekomen, komt er een meneer binnen. Ik zie dat wel in mijn ooghoek, maar ga door met bladeren. Mijn cugino vraagt zich vervolgens hardop af of ik in het kader van de privacy enzo wel door kan gaan met waar ik mee bezig ben. Maar ach, ik lees over overleden en geëmigreerde mensen, dus doe er niet moeilijk over dat een collega van een ander kantoor naar binnen is gelopen. Weer maakt mijn cugino een opmerking terwijl hij, zo lijkt, zijn best doet niet te lachen. Ik kijk op en groet de meneer: ‘Buongiorno’. Hij groet terug en ik ga weer verder. Mijn cugino ontploft bijna: ‘Rosanna, ma no canusci a stu cristianu?’ wat Calabrees is voor ‘Maar herken je die meneer niet?’ Muaaaah, nee, niet echt. Het is een mooie meneer, dat dan weer wel. En … hij is mijn cugino … de jongste. De laatste keer dat ik hem zag, was hij 7. Dat ik hem niet herken kan mij niet kwalijk genomen worden, toch?
Deze mooie cugino rijdt mij een paar dagen later naar een plek buiten het dorp waar in vroeger tijden alle vrouwen de was deden. Het wordt l’acqua lontana - het verre water genoemd. Het is weer toegankelijk gemaakt en gerestaureerd. Ik vond het bijzonder om de plek te zien waar de kleren van mijn nonno - grootvader ooit werden gewassen.

Ritjes in de auto blijken die week vaker voor verrassingen te zorgen. Soms stonden we stil, omdat de plaatselijke gregge di pecore - schaapskudde overstak. Soms werden we gedwongen te stoppen door een carabiniere die ons (4 vrouwen) een examen afnam waarbij we moesten vertellen welke 5 overtredingen we begingen. En soms bleek de weg afgezet te zijn om 2 stoute broers die veroordeeld zijn tot 7x levenslang de gelegenheid te geven hun stervende moeder te bezoeken, want la mamma è sempre importante - mamma is altijd belangrijk. Dat moeders, een hoogbejaarde vrouw, zelf ook levenslang heeft doet verder niet ter zake …
Zo’n afzetting wordt overigens groots aangepakt waarbij er tientallen minuten lang voor en achter de boefjes, elk in een gepantserde bus, geen andere voertuigen dan de escorte rijden. Alle kruispunten op de route worden vrijgehouden door vigili urbani in moto - motoragenten en carabinieri in verschillende auto’s en boven de gepantserde bussen vliegt een helikopter. Op deze manier verplaatst het hele circus zich naar het huis van la mamma. Zij mag haar straf namelijk thuis uitzitten met een enkelbandje om.

En zo snuif ik in een paar dagen tijd weer heerlijk de Zuid-Italiaanse cultuur in al haar facetten op. Uiteraard ben ik ook druk bezig geweest met de speurtocht naar mijn bisnonno. Daarover later meer.

Deel