ItalRosa, 25 anni
12-07-2022
Een kwart eeuw ItalRosa is een behoorlijk lange tijd.
In deze blog wil ik een paar - voor mij - hoogtepunten bij langs. Hopelijk heeft u daar geen bezwaar tegen.
De eerste bijna 6 jaren van ItalRosa werkte ik part-time in loondienst aan de Rijksuniversiteit Groningen, waar ik samen met mijn collega’s invulling gaf aan de opleiding Romaanse Talen en Culturen; een studierichting die inmiddels tot het verleden behoort.
Mijn afscheid in de zomer van 2003 werd gecombineerd met de afsluiting van het academisch jaar en ging gepaard met mooie woorden en zomers weer. Ondertussen werd er druk gekonkelfoesd door mijn meest directe collega’s en mijn studenten over het organiseren van een festa a sorpresa.
Het is bijna 19 jaar geleden, maar ik weet het nog goed: Ik zou bij een collega thuis gaan eten, maar eerst nog even haar nieuwe werkplek in een prachtig oud pand in Winsum bekijken. Terwijl ik binnen voor het raam sta, zie ik buiten onze andere collega lopen; ze stapt stevig door, heeft kennelijk haast. Che coincidenza - wat toevallig. We lachen erom.
‘Laten we nog even wat drinken.’ Mijn vraag of er thuis niet op ons wordt gewacht in verband met de avondmaaltijd, wordt ontkennend beantwoord. Als we plaatsnemen - ‘ga jij daar maar zitten, met je rug naar de deur toe, dan heb je een leuker uitzicht’ - zie ik iets verderop twee studenten aan een tafeltje zitten. ‘Wat grappig dat mensen hier met elkaar afspreken.’ We zwaaien naar elkaar. Dan voel ik een windvlaag en ineens staat onze andere collega naast mij. ‘Hej, jullie hier? Wat leuk. Ik ga wandelen met een vriendin en heb hier met haar afgesproken.’ ‘Haha, we hadden je al eerder zien lopen. Pak een stoel en kom tot die tijd gezellig bij ons zitten. Kijk, daar zitten twee van onze studenten. De afdeling Italiaans van RTC is goed vertegenwoordigd’.
We bestellen wat te drinken en chiacchieriamo gezellig met elkaar. Ik vraag nog een keer of we niet moeten laten weten dat we wat later komen eten, maar dat is nog steeds niet nodig.
Ik voel het weer tochten, maar besteed er verder geen aandacht aan. Ook zie ik mijn collega een paar keer naar de deur kijken, maar ik draai mij niet om. Totdat haar blik verschuift naar een plek naast mij. Ik kijk op en zie nog een student staan. Ik begin te lachen en roep iets in de trant van: ‘Non ci posso credere. Daar zitten ook al een paar studenten en en …’ De ene na de andere student stapt door de deur. Ik begin te huilen. Che bella serata, che bella sorpresa. Un ricordo per sempre - een herinnering voor altijd.
In mijn blog ItalRosa, 20 anni vertelde ik al over de uitnodiging mee te schrijven aan een nieuwe lesmethode Italiaans in opdracht van Prisma Taaltraining. In de zomer van mijn afscheid van RTC, verschijnt de 1e druk van Italiaans voor zelfstudie. Het boek ligt eerder in de boekhandels dan dat ik het in huis heb, dus hup op de fiets naar Scholtens Wristers aan de Guldenstraat. Je naam te zien op de omslag van een boek waar je ongelooflijk veel uren werk in hebt zitten, mag ik ook wel een echt hoogtepunt noemen. Er volgen meer publicaties, allemaal in opdracht van Prisma, met veel mooie recensies en in 2022 kende Italiaans voor zelfstudie alweer de 19e druk.
Op dit moment wordt er gewerkt aan iets nieuws. Uiteraard houd ik u op de hoogte middels de website en de nieuwsbrief van ItalRosa.
In Groningen gaf ik niet alleen Italiaanse les aan de universiteit waar ik zelf gestudeerd had, maar ging ik ook leerlingen uit Havo 4 en VWO 5 op mijn oude middelbare school wegwijs maken in de beginselen van de Italiaanse taal, zodat ze een nog leukere excursieweek in Rome zouden beleven. Italiaans voor zelfstudie kwam daarbij goed van pas.
Dezelfde school, dezelfde allerleukste conciërge, dezelfde leraren (die, toen ik zelf nog les van ze kreeg, toch een heel stuk jonger bleken te zijn dan ik altijd had gedacht), dezelfde aula, dezelfde lokalen, maar ikzelf nu in een heel andere rol. Er volgden nog een aantal middelbare scholen en voor iemand die ervan overtuigd was nooit voor de klas te gaan staan, was dat toch wel molto speciale.
L'amore riep mij in 2008 naar Het Gooi waar ItalRosa aan een nieuw avontuur ging beginnen; in eerste instantie in een lesruimte zonder ramen. Dat was nou niet direct een hoogtepunt, maar je moet ergens beginnen, nietwaar? Aan het eind van de zomer van dat jaar verschijnt er een artikel over mij en ItalRosa in de lokale krant en in september verviervoudigt het aantal groepsstudenten, wat niet zo heel moeilijk is als je start met vijf. Leslocatie twee is dan ook een feit, iets met ramen.
Zonder iets prijs te geven over dat wat gaat komen, eindigt het eerste jaar van ItalRosa in Hilversum veelbelovend. Over de hoogtepunten die volgen vertel ik graag meer in een volgende blog.
