Una famiglia particolare (2)

10-11-2014

In mijn eerste blog vertelde ik over mijn familie in Zuid-Italië en over het feit dat (jonge) meiden niet los vertrouwd zijn, volgens de Italianen van het mannelijke geslacht althans. Mijn nicht brengt sinds ze niet meer op school zit en geen werk heeft dus hele dagen in huis door, voornamelijk in de keuken. Als ze de deur uitgaat, gaat ze wandelen met een groepje andere meiden en ze mag natuurlijk ook de kerk bezoeken: cucina & chiesa – keuken & kerk, twee belangrijke woorden in haar leven. Maar dan krijgt ze een fidanzato – een verloofde. Hij is al wel wat ouder, maar dat geeft niet. Elke avond om 20:00 uur schuift hij aan en eet zijn buikje rond. Om 22:00 uur bedankt hij mijn tante vriendelijk, zegt hij mijn nicht gedag en gaat hij weer naar huis.
De verloofde brengt geen fleur en kleur in het leven van mijn nicht; van gezamenlijke activiteiten kan immers geen sprake zijn en zo ziet mijn nicht haar Cosimo ook voornamelijk in de keuken en in de kerk.
Het wereldje van mijn nicht wordt zo klein dat zij een toekomst met Cosimo, een toekomst buiten haar vertrouwde havens, niet ziet zitten en na een tiental jaren verbreekt zij de verloving. Ze is weer een vrije vrouw in haar gevangenis.

Omdat er voor mij tijdens bezoeken aan de familie ook niet veel te beleven viel, bracht ik dus veel tijd door bij mijn nicht in de keuken en soms wandelden we samen met andere meiden een rondje door het dorp langs de bar waar alle leuke jongens zaten. Je kreeg de kans om één keer goed naar binnen te kijken en te zwaaien. Daarna liep je gelijk door, want van stoppen kon geen sprake zijn. Je kon natuurlijk wel voor een tweede keer hetzelfde rondje lopen en voor een derde...
Op een middag was mijn nicht niet thuis en werd ik welkom geheten door mijn oom. We kletsten wat, maar waren al snel uitgepraat en ik besloot terug te gaan naar het huis van mijn tante. Qua afstand liggen beide huizen zo’n 100 meter uit elkaar aan een plein met de kerk ertussen. Ik nam afscheid van mijn oom en begon aan mijn ‘wandeling’. Na een meter of 20 ontdekte ik dat mijn oom stilletjes achter mij aanliep. Ik draaide mij om en vroeg of ik iets vergeten was. ‘No’. ‘Moet ik dan soms een boodschap aan zia - tante - doorgeven?’ ‘No’.  ‘Ga je ook naar zia?’ ‘No’. ‘Waarom loop je dan vlak achter mij dezelfde kant op?’ ‘Così – zomaar’.
Zucht .....

In die wereld leeft mijn nicht en ze zou niets anders meer aandurven. Hoewel...  afgelopen zomer vernam ik dat ze voor het eerst met haar jongere zus mee naar zee is geweest.

Met Cosimo hoeft u trouwens geen medelijden te hebben. Binnen een jaar na het verbreken van de verloving was hij getrouwd...

 

Deel